سیاه سفید خاکستری

داستان کوتاه زیر را با دقت نخوانید.

***

با اینکه تمام سیاه پوست های قبیله را دیده بودم ولی این اولین باری بود که یک سیاه مرا انقدر مسحور خود می­کرد. ظاهرش سیاه بود اما تمیزی قد و بالایش دل و دین از کفم برده بود. یکی از چشمانش بزرگتر از دیگری بود ولی دوست داشتم ساعت ها به چشم کوچکش زل بزنم و از چرخش­های ناگهانی گاه و بی­گاهش لذت ببرم. با اینکه باران بند آمده بود ولی هنوز قطرات آب بر بدنش لیز می­خوردند و این جذابیتش را دو چندان می­کرد.

نه از جایش تکان می­خورد و نه حتی یک کلام حرف می­زد، تنها گاهی از استخوان های پشتش یک صدای چرق شنیده می­شد. فکر کنم از تیر کشیدن کمرش بود که همراه با صدا لحظه­ای چشمش را می­بست ولی پیش از آنکه از علت دردش چیزی بفهمم باز هم با همان چشمان باز به من زل زده بود. از اندام نحیف و چروکیده­اش می­شد فهمید که سختی های بسیاری را به چشم دیده و دم نزده است و این در خود ریختن بقدری شکسته بودش که حسابی قدیمی­تر از سن واقعیش دیده شود.

ارباب سفید پوستش کمی آن طرف­تر ایستاده بود و با بوکاری صحبت می­کرد، به نظر می رسید آدم خوبی باشد لااقل چهره خندان و مهم تر از آن لباس عجیب بدون آستینش حس خوبی به من می­داد؛ اما نمی­دانم چرا رفتار خوبی با دوست جدیدم نداشت. قلاده­ای به گردن دوستم انداخته بود و هر­جا که می­خواست برود از قلاده­اش می گرفت و به دنبال خودش می­کشاند. نمی­دانم چرا وقتی به این حال دیدمش بی­خود و بی­جهت به این فکر افتادم که او هم مرا دوست دارد ولی پاهای به هم قفل شده­اش اجازه نمی­داد به سمتم بیاید. تصمیم گرفتم از این همه قید و بند خلاصش کنم؛ اما تا وقتی ارباب کنارش بود جرات نمی کردم نزدیک شوم تا اینکه ارباب تنگش گرفت و برای قضای حاجت به بیشه­زار سارکان رفت و من فوری به دوستم نزدیک و نزدیک­تر شدم. دستی به سرش کشیدم که با تنگ کردن چشمانش ابراز رضایت کرد؛ اما هر چه اسمش را می­پرسیدم تنها نگاه می­کرد و چیزی نمی­گفت. ناگهان سنگینی دستی مردانه را روی شانه­ام احساس کردم، به سرعت برگشتم و ارباب را روبروی دیدم که با لبخند گفت: «اسمش لوبیتله پسرجان؛ لوبیتل.»