این یک دروغ تاریخی است

متن ذیل یکی از دو متنی است که برای شرکت در آکادمی نویسندگی همشهری جوان ارسال کرده ام. متاسفانه هرچه بیشتر گشتم متن دوم را کمتر یافتم.

خواهشا فقط تعریف کنید تا معلوم نشود با پارتی بازی قبول شده ام. :دی

پ.ن: در قسمت معارفه این اثر یک ایراد فاحش وجود دارد که خودم هم تازه متوجه شده ام؛ خواستم تصحیح کنم ولی بهتر دیدم به همان شکلی که ارسال کردم در اینجا قرار دهم.

***

اگر نیاکان گرانقدر کمی بیشتر به فکر آینده ی من بودند به درس تنظیم خانواده غربی که –به گفته رییس جمهور- با جامعه ما هیچ سنخیتی ندارد وقعی نمی نهیدند (!) و با مشاهده اولین جوش های صورت، دین نصفه نیمه ی خویش را کامل نمی کردند؛ من صد سالی زودتر به دنیا می آمدم و پیش از مرحوم مغفور بولگاکف کتاب « مرشد و مارگاریتا » را با سبک و سیاق خود چنین به رشته تحریر درمی آوردم:

این جا شب است، یک شب سرد نوئل؛ اما سوز و سرما فقط از برای پشت این در است. چهار سوی این خانه مملو از گرماست. هیچ چیز لذت بخش تر از این نیست که کنار شومینه بر روی صندلی ننویی تکیه بدهی و به تماشای برف و سرما بنشینی. ولی از دیدن مردم بدبختی که در این سرما مثل مور و ملخ از این سو به آن سو می دوند حالم بد می شود. جای گام هایشان وقار برف را لکه دار می کند. این هایی که اکراه دارم آدم بناممشان وقتی جایی روانه می شوند دون مایگی و حقارت را به دوش می کشند و با خود به همراه می برند و من برای دوری از نکبت هیچگاه اجازه نمی دهم یکی از این پاپتی ها بهم نزدیک شود و بدبختی اش دامن گیرم شود.

من ولادیمیر سرگیه‌ ویچ گورباچوف نوجوانی 14 ساله هستم. نو جوانی سرزنده و شاد با آرزوهایی در مشت. به نظر من آرزوی محال وجود ندارد هرچیزی را که اراده کنی باید موجودیت پیدا کند من تا کنون به تمام خواسته هایم رسیده ام البته به کمک پدرم که مرا خیلی دوست دارد؛ چون من تنها پسر مشروع پدرم ایگور سرگیه ویچ گورباچوف هستم. البته از زمانی که پدرم برای خودش «دد»ی شد من هم بالاجبار «ددی» صدایش می زنم. از این لقب بیزارم هر بار که پدرم را ددی ایگور صدا می زنم به یاد طعنه و کنایه های آنا می افتم اهل باج دادن و حرف شنیدن از کسی نیستم ولی آنا خوب می داند که در مقابل او دست هایم همیشه بالاست و تسلیم زیبایی مسحور کننده اش هستم.

درست است که ما خانواده ثروتمندی هستیم ولی برای این ثروت زحمت کشیده ایم. ددی ایگور من تا پایان جنگ جهانی دوم برای سرپرستی از عموی کوچکم میخائیل شبانه روز در کلیسای جامع لنین گراد کار می کرد ولی از آن جا که شماس بود پولی به او نمی دادند تا امورات خود را بگذراند و همیشه ی خدا مفلس و مقروض بود. ددی ایگور یک بار برایم تعریف کرد که چندین بار به فکر خود کشی افتاده است اما هر بار فکر آینده ی عمو میخائیل دست ودلش را لرزاند و منصرفش کرد. رکود اقتصادی از یک سمت و حملات پی در پی نازی ها از سوی دیگر جوانی پدرم و  هم نسلانش را بسیار سخت و اسف بار کرده بود. اوضاع به همین منوال پیش می رفت تا اینکه سال آخر جنگ جهانی دوم پدر را بالاجبار به جنگ اعزام کردند و اندک امیدش از بهبود اوضاع به یاس بدل شد .

این ها حرف هایی مگو است که اکثرا از آن با خبر هستند؛ اما هیچ کس جز من جرأت به زبان آوردنش در ملا عام را ندارد. این حرف ها در مورد ددی ایگور که حالا خون همه را در شیشه می کند تا چرخ کارخانه لاستیک سازیش بچرخد مانند بغضی در گلوی طبقه پرولتاریا گیر کرده بود. تا اینکه چند روز پیش نیکیتا خروشچف که دو سالی می شود رهبری شوروی را به برژنف سپرده است برای بازیابی قدرت از دست رفته این موضوع را در مصاحبه با خبرگزاری تاس اعلام کرد و موج عظیمی از شگفتی، انبوه خلق را فرا گرفت ...