پریویسلی آن یوث سیتیزن اند آی

با تلاش های شبانه روزی گروه های گشتی دومین متن ارسالی من برای آکادمی یافت شد.

***

شش سال پیش

آن روزها جز سروش و جام جم که خود می خریدم جورِ تهیه مابقی توشه ی مطبوعاتی خانوار را اخوی بزرگم به دوش می کشید؛ چرا که در یکی از چاپخانه های بزرگ شهر مشغول بود و سهمیه کاغذهای آغشته به فرهنگ را داغ داغ به خانه می آورد.

آن شب خاص،چهارشنبه بود مثل امشب سخت سرد. برادر آمد. برادر باز با دستی آغشته به فرهنگ آمد.

سوز زمهریر شبانگاهی را با سلامی گرم سوزاندم. دست های کاغذ آذین برادر را فشردم  و در انتظار جیره هر شبی ماندم.

بس دلم تنگ بود. بی درنگ در صفحه های روزنامه چشم گرداندم. ساز همه اوراق بد آهنگ بود. در میان آن همه اوراق عریض و طویل، رخسار مُلوَن روزنامه ای دل و دینم را ربود. این یکی توفیقِ توفیر داشت و همان آغاز مرا مجذوب زیبایی بصری و اثری(!) خویش کرد.

از اخوی که جویای حالات و همچنین احوالات روزنامه کذا شدم، دانستم که ای دل غافل محبوب من هفته نامه ای است که چون پیش از پایان مراحل چاپ از دور خارج شده شکل و شمایل روزنامه گرفته است؛ یعنی نه جلد داشت و نه منگنه میانی.

از آن شب همشهری جوان شد عزیزترین یار مهربان من. یک هفته تمام از طرح جلدهای چشم نواز دوست محمدی لذت می بردم. با رویداد نویس ناشناخته اش می خندیدم و با یادداشت های حبیبه جعفریان می گریستم. سیامک رحمانی اش نقد بی طرف و صریح را می آموخت و دکتر رضایی طعم خوش کتاب خواری را به زیر زبانم می آورد.

اینگونه بود که همای سعادت خسته شد و لختی چند به روی شانه ی من نشست. یک سال و اندی مفتخر بودم که پیش از دیگران ه.ج می خوانم؛ اما دریغ و حسرت همیشگی که چقدر زود دیر می شود و این خوشی دوامی ندارد.

با افتتاح چاپخانه اختصاصی همشهری، عشق بازی انفرادی چهار شنبه های ما زیر چادر شب، به هم خوانی گروهی بامداد پنج شنبه بدل شد.