از این طا عون

متن زیر شرح وقایع کمی تا قسمتی حقیقی است که نگارنده با پوست و گوشت خویش تجربه کرده است.

***

هرچه می کشم از این چشم  بی صاحب می کشم که همیشه چیزهایی را که نباید ببیند، می بیند. محض رضای خدا یک روز را هم استثنا قائل نمی شود که سر بی دردسر کپه مرگم را بگذارم. لحظاتی قبل مشاهدات عینی ام را عین به عین به روی کاغذ نوشتم و این کار آغاز شبِ بد یمن من بود.

پس از تکمیل و تدوین به روی خبرگزاری آپلود کردم که کاش دستم می شکست و نمی کردم. پس از مرور خبر تیتر را از «حکومت نظامی نرم در تهران» به «مشاهدات عینی از فضای امنیتی تهران» تغییر دادم اما هرچه سعی کردم فیتیله تندی متن را با بازنویسی پایین بکشم سِرور محترم اجازه نداد و من و هنگ را باهم مخلوط کرد. دست به دامان پروکسی شدم اما حتی از زلف های شکن شکنِ فیلتر شکن هم کاری جز لوندی بر نیامد.

همچنان در حال کلنجار با سایت کذایی بودم که ناگهان تیری  از غیب کمر مودمم را شکست و بی نوا را از هستی و نیستی ساقط کرد و اینگونه بود که نیمچه ارتباطی هم که با دنیای مجازی داشتم قطع شد. کم استرس خبر موصوف را داشتم این هم برایم شد قوز بالا قوز. به هر دری زدم که اینترنت شُک زده را احیا کنم؛ اما نشد که نشد.

کم کم داشت باورم می شد که دیده های دو دیده ی کورشده ام و قطع شدن ناگهانی اینترنت پروسه ای است که اگر کاملا به هم مربوط نباشند بی ربط هم نیستند و سربازان گمنام و جان برکف سایبری با کمک لنگرهای همیشه حاضر در صحنه، تصمیم به قطع اینترنت من و حتی کل دنیا گرفته اند.

چشمتان روز بد نبید از همان لحظه ای که به این پروسه شوم پی بردم چنان لرزی به دستانم، تپشی به قلبم و ترسی به جانم افتاد که مسلمان نشنود کافر نبیند. هر لحظه این ترس بیشتر می شد که سربازان گمنام مجازی حقیقی شوند و دریک حرکت گازانبری با عملیات راپل از در و دیوار به داخل خانه بریزند و مرا با فجیع ترین وضع پوششی و با خفت خواری تمام به یغما (!) ببرند.

زمان می گذشت و قلب من هر لحظه به لباس زیرم نزدیک تر می شد در همین اثنا صدای زنگ در آمد و همزمان با آن بوی تند و زننده ای مشامم را مورد نوازش قرار داد و لحظه ای بعد بر روی ران هایم احساس خیسی شدید کردم.

زنگ بی توجه به حال وخیم و ضخیم من دوباره به صدا در آمد. جالب اینجا بود که انگار هیچکس غیر من صدا را نمی شنید، کسی از جایش تکان نخورد من هم که به صندلی میخکوب شده بودم و در فکر نوشتن وصیت نامه پیش از دستگیری بودم که زنگ این بار با عصبانیت تمام چندین بار پشت سر هم سکوت مخوف شب را خدشه دار کرد تنها صدایی که می شنیدم چنین مضمونی داشت:

برادرم: در می زنن

پدرم: باز چی میگی تو؟

برادرم: میگم در میزنن

پدر: سه تا نره خر تو خونه است من پیرمرد برم درو وا کنم؟

برادرم: اصن به من چه. شما همش دعوا دارین با آدم

به همین سادگی از خیر باز کردن در گذشتند انگار نه انگار. باز سکوت حکم فرما شد.

یاد فیلم «بازی» دیوید فینچر افتادم، همه دست به دست هم داده بودند تا سینکوپ من را جشن بگیرند. می خواستم التماسشان کنم که در را باز کنند اما گلویم خشک شده بود و دهانم کف کرده بود. با هزار بدختی  از قید وبند صندلی رها شدم و به سمت در ورودی رفتم که با چند شیشه مات تزئین شده بود. هرچه سعی کردم گرگ و میش هوا اجازه نداد تشخیص بدهم چه کسی پشت در ایستاده است . سایه وهم آلود پشت شیشه ترسم را دوچندان کرد. دستم را که بر روی دستگیره گذاشتم نفس عمیقی کشیدم و در را باز کردم.

برادر کوچکم بدون توجه به حال من با سر و صدا وارد خانه شد. از یک سو از حیات مجددم شادمان بودم و از سویی دیگر از این همه استرس وارده برادرم خشمگین.

به داخل که برگشتم از این همه توهم دستگیری و خود مهم بینی مفرط خنده ام گرفته بود.

To Be continued